Terugkijken op een prachtige tijd
Door: Paola
Blijf op de hoogte en volg Paola, Dirk, Marc en Luuk
01 April 2012 | Cambodja, Khett Siem Reab
Het is hier zondagochtend 11 uur ´s morgens en ik heb er al een actieve ochtend opzitten. Vandaag hebben Elien en ik een 2 uur durende tochtgemaakt op een paard door de countryside van Siem Reap ( met gids). Om vijf uur waren wij al uit de veren maar onze tuktuk driver niet. Dus daar was het wachten op. Ik moet eerlijk bekennen dat ik mij iets had verkeken op deze horseride en heb nog meer respect gekregen voor de mensen die deze statige beesten weten te berijden. Meerdere malen heeft het zweet mij op de rug gestaan en heb ik een golf van paniek ervaren. Zeker als er plotseling een draf ingezet wordt omdat ze schrikken van harde muziek. Ja, hier schalt soms om 6 uur de muziek over de straten of rijstvelden. Ik moet eruit hebben gezien als een rodeorijder op een wilde stier. Tjonge dat was schrikken. Enfin ik had een te onrustig paard. Had enorm lasten van de vliegen en steeds zag ik die grote tanden richting mijn kuit schieten. Nee…ik heb misschien wel voor hetere vuren gestaan vorige week maar dit was de limit, dus ik stapte af en wilde verder lopen. Geen optie aangezien we nog niet eens op de helft waren van deze trip. Elien stelde voor om te wisselen van paard en dat ging beter. Het voelde direct rustiger maar geheel ontspannen was ik niet en natuurlijk reageert een paard hierop. Tussen de spannende momenten door heb ik wel genoten van het prachtige landschap. Minder dor en droog dan in Chhuk. Volop bedrijvigheid: boeren met ossen die het land bewerken. Weinig foto´s hiervan helaas. Op dit moment zeg ik:’ a once in a lifetime experience’.
Dit wordt dus voorlopig mijn laatste verslag van mijn vrijwilligerswerk in Cambodja. Hierbij wil ik iedereen bedanken voor het gestelde vertrouwen in mij. Zonder jullie financiële steun had ik niet zoveel kunnen bereiken voor de mensen in Cambodja. Met Jan van de CDO stichting heb ik alle financiën geregeld. Hij is hier reuze blij mee en zal mij op de hoogte houden wat er met het geld verder gedaan wordt. Het huisje van de familie Phall is klaar. De medicijnen en het moestuintje komen in de loop van de maand. Alles met beleid. Waterpompen zullen worden gebouwd. De bibliotheek wordt gerealiseerd. Allemaal door jullie!
De laatste week was aanzienlijk rustiger dan de week ervoor. Alsof ik die proef had doorstaan, en nu de rust terugkeerde. Maandag was dan ook een dag van veel opruimen, aanvullen en waterfilters schoonmaken. Het leven in Chhuk is niet te vergelijken met het stadsleven. Niets is hier vanzelfsprekend. Dat besefte in dinsdag maar al te goed toen ik achter op de brommer mee mocht op een grote voedselronde. Dat mensen zo afgelegen kunnen wonen. Wij reden zeker een half uur en kwamen misschien een handje vol mensen tegen. Zandwegen met hobbels en kuilen. En stof, stof..veel rode stof (lees: zand). Beladen met kilo’s rijst en gedroogde vis brachten wij bij diverse gezinnen het eten rond voor een week. Het laatste gezin bestond uit een moeder met 7 kinderen. Ik had snel nog wat kleding bij elkaar geraapt en dat was een welkome verrassing. De moeder verdeelde de rompertjes en andere babyspulletjes netjes over de andere moeders met baby’tjes. Een dokter kunnen zij niet bezoeken. Ze hebben geen vervoer en geen geld. Als er echt iemand ziek is zal de Stichting ingrijpen natuurlijk. Speeltjes? Een kikker aan een touwtje…..
’s Middags weer naar de Healthcare. Een drietal abcessen in de bil geïndiceerd. Voor de eerste keer alleen gedaan en dit ging prima. Wonden schoongespoeld en verbonden. NaCl hebben zij niet, dat maak ik zelf.
Woensdag 28 maart
Druk in de Healthcare deze ochtend. Veel moeders met kleine kindjes. Hoesten/ verkouden?De dokter is wat verlaat. Maar later begrijp ik de reden: medicijnen halen. Wij grepen steeds mis. Prima actie dus. Voor mij komen de dagelijkse wondcontroles. Ook natuurlijk Synoon. Ik zie het direct bij binnenkomst: die is niet lekker oogt sloom. Koorts, hoofdpijn, duizelig. Huilt. Heeft verdriet. Ach, ze is steeds zo flink, ze slaat zich er zo goed doorheen. Een dipdagje…maar die koorts. In overleg met de dokter besluiten we het aan te zien. Weer antibiotica lijkt mij iets overdreven.
Met dat ik een onderlegger uit een doos haal, springt de grote spin eruit. Daar zat ‘ie dus. Hij rent de medicijnkamer binnen en verstopt zich weer achter een doos met allerlei papieren statussen. Laat maar zitten denk ik dan. Begin ik hier heel langzaam aan te wennen?
Donderdag 29 maart
Weer veel mensen. Allereerst zie ik een jonge vrouw die iets voorover gebogen loopt. Communicatie is zo ingewikkeld hier maar dit is nogal duidelijk. Zij heeft onlangs een buikoperatie ondergaan ( in Siem Reap). Mw geeft pijn aan naast te litteken. Het voelt soepel. Hier kan je geen echo maken of bloedonderzoek doen. Je moet afgaan van je klinische blik en je onderbuikgevoel. Ik onderzoek haar verder( bloeddruk, pols, temperatuur) maar vind niet alarmerends. Ze hoest ook. Dat is natuurlijk erg gevoelig na zo een operatie. Ik overleg met de arts en geven naar meer pijnstilling ( AB heeft ze natuurlijk al). Toch morgen maar weer even kijken. Daarna komt er een man binnen die enkele dagen geleden aangevallen is door een wild zwijn. Hij is helemaal toegetakeld. Inmiddels is hij door een toevallig passerende “arts” gehecht. Jeetje wat zie die man eruit. Het wondje op zijn voet die opgesprongen was wordt gewoon zonder verdoving weer gehecht. Hier en daar begint het, zeker op zijn bil, te ontsteken dus ook deze man komt dagelijks terug om het in de gaten de houden. Alle wonden worden schoongemaakt en verbonden. En zo vliegt ook deze dag voorbij. ’s Avonds nog een uurtje Engelse conversatieles gegeven. Kinderen stellen vragen en zo oefenen zij hun Engels. Inmiddels is het donker als de teacher erachter komt dat hij geen benzine in zijn brommer heeft voor onze terugreis. Maar dit wordt snel opgelost. Twee jongens worden erop uitgestuurd en komen even later aan met een fles gevuld met benzine. En zo komen we veilig thuis.
Vrijdag 30 maart
Mijn laatste ochtendje. Er wordt een oude zieke vrouw opgenomen. De hele familie erbij. De een slaapt de ander verzorgt moeder. De wondcontroles komen ’s morgens. Inmiddels weten de meeste patiënten dat ik voor het laatst ben en wordt er hartelijk en roerend afscheid genomen. Hele verhalen krijg ik in het Khmer te horen. Buigingen en aaitjes over mijn arm. Hieruit begrijp ik dat zij mijn hulp hebben gewaardeerd. Synoon is weer opgeknapt. Ik geeft haar een muziekdoosje en een rokje (dank Gem). Als zij weer hoofdpijn of verdriet heeft dan zal dit met dit vrolijke muziekje ( dank je Mieke) vast weer beter gaan. Van Somalis ( nurse) krijg ik een afscheidskadootje. Een witte blouse met de Ankor Wat en zelfgeschreven tekst: I miss you so much. Voel ik tranen? Een beetje hartzeer? Het zou niet bij mij passen als ik dit niet zou hebben maar voor mij voelt dit niet als een afscheid. Ik ben blij en dankbaar dat ik iets voor de bevolking, de hardwerkende verpleegkundige en verloskundige hier heb kunnen betekenen. Ik heb veel aan anderen gegeven maar hierdoor ook aan mezelf. Dat ik heb mogen ervaren dat het leven voortdurend in beweging is, maakt dat ik intens heb genoten van deze tijd in Cambodja.
Dit wordt dus voorlopig mijn laatste verslag van mijn vrijwilligerswerk in Cambodja. Hierbij wil ik iedereen bedanken voor het gestelde vertrouwen in mij. Zonder jullie financiële steun had ik niet zoveel kunnen bereiken voor de mensen in Cambodja. Met Jan van de CDO stichting heb ik alle financiën geregeld. Hij is hier reuze blij mee en zal mij op de hoogte houden wat er met het geld verder gedaan wordt. Het huisje van de familie Phall is klaar. De medicijnen en het moestuintje komen in de loop van de maand. Alles met beleid. Waterpompen zullen worden gebouwd. De bibliotheek wordt gerealiseerd. Allemaal door jullie!
De laatste week was aanzienlijk rustiger dan de week ervoor. Alsof ik die proef had doorstaan, en nu de rust terugkeerde. Maandag was dan ook een dag van veel opruimen, aanvullen en waterfilters schoonmaken. Het leven in Chhuk is niet te vergelijken met het stadsleven. Niets is hier vanzelfsprekend. Dat besefte in dinsdag maar al te goed toen ik achter op de brommer mee mocht op een grote voedselronde. Dat mensen zo afgelegen kunnen wonen. Wij reden zeker een half uur en kwamen misschien een handje vol mensen tegen. Zandwegen met hobbels en kuilen. En stof, stof..veel rode stof (lees: zand). Beladen met kilo’s rijst en gedroogde vis brachten wij bij diverse gezinnen het eten rond voor een week. Het laatste gezin bestond uit een moeder met 7 kinderen. Ik had snel nog wat kleding bij elkaar geraapt en dat was een welkome verrassing. De moeder verdeelde de rompertjes en andere babyspulletjes netjes over de andere moeders met baby’tjes. Een dokter kunnen zij niet bezoeken. Ze hebben geen vervoer en geen geld. Als er echt iemand ziek is zal de Stichting ingrijpen natuurlijk. Speeltjes? Een kikker aan een touwtje…..
’s Middags weer naar de Healthcare. Een drietal abcessen in de bil geïndiceerd. Voor de eerste keer alleen gedaan en dit ging prima. Wonden schoongespoeld en verbonden. NaCl hebben zij niet, dat maak ik zelf.
Woensdag 28 maart
Druk in de Healthcare deze ochtend. Veel moeders met kleine kindjes. Hoesten/ verkouden?De dokter is wat verlaat. Maar later begrijp ik de reden: medicijnen halen. Wij grepen steeds mis. Prima actie dus. Voor mij komen de dagelijkse wondcontroles. Ook natuurlijk Synoon. Ik zie het direct bij binnenkomst: die is niet lekker oogt sloom. Koorts, hoofdpijn, duizelig. Huilt. Heeft verdriet. Ach, ze is steeds zo flink, ze slaat zich er zo goed doorheen. Een dipdagje…maar die koorts. In overleg met de dokter besluiten we het aan te zien. Weer antibiotica lijkt mij iets overdreven.
Met dat ik een onderlegger uit een doos haal, springt de grote spin eruit. Daar zat ‘ie dus. Hij rent de medicijnkamer binnen en verstopt zich weer achter een doos met allerlei papieren statussen. Laat maar zitten denk ik dan. Begin ik hier heel langzaam aan te wennen?
Donderdag 29 maart
Weer veel mensen. Allereerst zie ik een jonge vrouw die iets voorover gebogen loopt. Communicatie is zo ingewikkeld hier maar dit is nogal duidelijk. Zij heeft onlangs een buikoperatie ondergaan ( in Siem Reap). Mw geeft pijn aan naast te litteken. Het voelt soepel. Hier kan je geen echo maken of bloedonderzoek doen. Je moet afgaan van je klinische blik en je onderbuikgevoel. Ik onderzoek haar verder( bloeddruk, pols, temperatuur) maar vind niet alarmerends. Ze hoest ook. Dat is natuurlijk erg gevoelig na zo een operatie. Ik overleg met de arts en geven naar meer pijnstilling ( AB heeft ze natuurlijk al). Toch morgen maar weer even kijken. Daarna komt er een man binnen die enkele dagen geleden aangevallen is door een wild zwijn. Hij is helemaal toegetakeld. Inmiddels is hij door een toevallig passerende “arts” gehecht. Jeetje wat zie die man eruit. Het wondje op zijn voet die opgesprongen was wordt gewoon zonder verdoving weer gehecht. Hier en daar begint het, zeker op zijn bil, te ontsteken dus ook deze man komt dagelijks terug om het in de gaten de houden. Alle wonden worden schoongemaakt en verbonden. En zo vliegt ook deze dag voorbij. ’s Avonds nog een uurtje Engelse conversatieles gegeven. Kinderen stellen vragen en zo oefenen zij hun Engels. Inmiddels is het donker als de teacher erachter komt dat hij geen benzine in zijn brommer heeft voor onze terugreis. Maar dit wordt snel opgelost. Twee jongens worden erop uitgestuurd en komen even later aan met een fles gevuld met benzine. En zo komen we veilig thuis.
Vrijdag 30 maart
Mijn laatste ochtendje. Er wordt een oude zieke vrouw opgenomen. De hele familie erbij. De een slaapt de ander verzorgt moeder. De wondcontroles komen ’s morgens. Inmiddels weten de meeste patiënten dat ik voor het laatst ben en wordt er hartelijk en roerend afscheid genomen. Hele verhalen krijg ik in het Khmer te horen. Buigingen en aaitjes over mijn arm. Hieruit begrijp ik dat zij mijn hulp hebben gewaardeerd. Synoon is weer opgeknapt. Ik geeft haar een muziekdoosje en een rokje (dank Gem). Als zij weer hoofdpijn of verdriet heeft dan zal dit met dit vrolijke muziekje ( dank je Mieke) vast weer beter gaan. Van Somalis ( nurse) krijg ik een afscheidskadootje. Een witte blouse met de Ankor Wat en zelfgeschreven tekst: I miss you so much. Voel ik tranen? Een beetje hartzeer? Het zou niet bij mij passen als ik dit niet zou hebben maar voor mij voelt dit niet als een afscheid. Ik ben blij en dankbaar dat ik iets voor de bevolking, de hardwerkende verpleegkundige en verloskundige hier heb kunnen betekenen. Ik heb veel aan anderen gegeven maar hierdoor ook aan mezelf. Dat ik heb mogen ervaren dat het leven voortdurend in beweging is, maakt dat ik intens heb genoten van deze tijd in Cambodja.
-
01 April 2012 - 06:34
Karin Nobbe:
Fantastisch verslag van een prachtige reis, wat heb je veel kunnen doen daar!!
Ik heb genoten van je verhalen!! -
01 April 2012 - 06:35
Karin:
Je bent een Topper!
en de volgende keer ????? xxx -
01 April 2012 - 07:07
Maria-jose:
Tot volgende week. Koffie dan? XXXX -
01 April 2012 - 07:21
Luuk:
Geweldig verslag! Je hebt veel voor ze kunnen betekenen en je bent geweldig! Heel goed gedaan mam. Ben trots op je. Woensdagavond spaghetti??
Goede terugvlucht toegewenst.
Dikke kus xxxx -
01 April 2012 - 07:47
Papa En Mams...:
wat een geweldig verslag,zo te lezen kijk je terug op een prachtige tijd....
je hebt je droom waar gemaakt..geweldig...toppie hoor.
de Spinnenfoby heb je goed doorstaan...!!!
nou voorlopig GEEN rijst meer eten....nu wordt het weer PASTA ha..ha..ha..tot woensdag...goede vlucht kus XXX P. M.
-
01 April 2012 - 08:06
R&T:
Ook tranen in mijn ogen. ;-) Diep respect Paoltje voor wat jou drijft en je daar hebt gedaan. Een prachtige ervaring die je noooooooooiiiit meer kwijt raakt. Goede reis terug en liefs -
01 April 2012 - 08:30
PNB:
Lieve Paola,
Goede terugreis!
Geweldig wat je allemaal hebt meegemaakt,
Liefs PN?B -
01 April 2012 - 08:40
Mieke:
ooo, wat een blevenis!
Super !
.....een vooruit blik !!
WELKOM THUIS !!!
Liefs Mieke -
01 April 2012 - 09:40
Greet:
Wat heerlijk om je verslag weer te lezen. Je hebt weer heel veel werk verzet, geweldig hoor. Goede reis en kom je volgende week nog even langs op de poli? Greet -
01 April 2012 - 10:04
Nr 15:
He Buuf,
Diep respect!! -
01 April 2012 - 10:28
Kitty:
Ik heb weer genoten van je verslag. Je kan terugkijken op een hele waardevolle en geslaagde missie denk ik zo! Goede terugreis. Kitty -
01 April 2012 - 10:45
Herma:
Dit ruikt naar véél meeeeer..... -
01 April 2012 - 11:04
Marian:
Wij hebben diepe respect voor wat je daar hebt kunnen bereiken. Je bent een top wijf!!!!! Een goeie terug reis en je mannen hebben het goed gedaan.
Liefs Gerard, Marian, Maarten en Jelmer -
01 April 2012 - 11:14
Gem:
Wat een mooi verslag weer Paol, tranen over mijn wangen hoor! Ik zie het zo voor me! Geniet nog even en tot snel. Goed reis terug, ik hou je nog op de hoogte over de vluchten.
X -
01 April 2012 - 12:40
Raymond En Patricia:
Nou Paola dat was een super ervaring dat kan niemand je meer afpakken! Geweldig wij hebben van je verhalen genoten! Hopen je snel weer persoonlijk te spreken over je prachtige ervaringen!! Je bent een mooi mens dikke kus van ons!!!! -
01 April 2012 - 13:10
Annet:
Lieve Paola.
Wat een mooi werk heb je gedaan,echt super ik zie zoveel liefde bij je, voor iedereen,helemaal uit je hart.
En ik vond je verslagen zo mooi.
Verder een hele goeie en fijne reis ,dat gaat zeker goed en wat zal je je fijn voelen,dat je zoveel mensen heb kunnen helpen.
liefs Annet x x x x x x x x x x x -
01 April 2012 - 17:46
Barbara En Huub:
Paola,
Geweldig gedaan en tot gauw, goede reis. -
02 April 2012 - 06:26
Jolande Groenen:
Geen woorden voor, fantastisch wat je hebt gedaan. Hele goede terugreis. -
02 April 2012 - 11:18
Nicolette:
Ik lees je prachtig geschreven verslag met een brok in mijn keel, wat een bijzondere ervaring joh, je bent 'n bijzonder mens!
Goede reis terug naar huis en als je weer een beetje in je 'gewone 'ritme zit, drink ik graag een keer 'n bakje koffie met je!!
Liefs Nicolet -
03 April 2012 - 19:22
Nicolette Hooyman:
Lieve Paola, wat een mooie reis heb jij gemaakt en wat bijzonder om dit met ons te delen. Ik voel me helemaal warm worden van zoveel goedheid en het raakt me om de mooie foto's te zien. Je hebt dit deel van de wereld heel dichtbij gebracht. Dank je wel. Dikke kus Nicolette Hooyman
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
