Veilig thuis
Door: Paola
Blijf op de hoogte en volg Paola, Dirk, Marc en Luuk
15 April 2012 | Cambodja, Phnom-Penh
Inmiddels weten de meeste van jullie wel dat ik weer veilig thuis ben. Het huis staat vol bloemen en lieve kaartjes. De telefoon rinkelt, koffie drinken, een praatje, een mailtje… Dat doet goed en dat maakt de overgang tussen het warme, gastvrije en mooie Cambodja en het koude maar heerlijke frisse, gestructureerde en veilige Nederland iets makkelijker. Ik merk aan alles dat het tijd kost om weer mee te gaan in het dagelijkse tempo en beslommeringen in Nederland. Ik wil vasthouden aan wat ik geleerd heb ik Cambodja, en dat valt niet uit te leggen. Dat moet je ervaren. Ik blik nog even terug op mijn reis van Cambodja naar Nederland:
Dinsdagochtend om 5 uur stond ik al aan de poort van Baca Villa. De nachtportier van Baca Villa doet zijn ronde, een ander personeelslid slaapt op drie aaneengesloten barkrukken, weer een ander op een deken op de grond. Zo gaat dat hier. Het is nog donker en stil. Alleen groepen honden (roedels) heersen over de straten. Dat maakt het beeld griezelig. Honden zijn hier onbetrouwbaar, zwerven rond en maken de straten onveilig.
Uiteindelijk word ik om 6 uur opgehaald door een tuktuk en naar een kleine minibus gebracht. Met 10 man vertrekken we naar de grens van Cambodja ( Poipet). De rit duurt langer dan ik had gedacht. Elke uur een stop…maar ik zat naast een leuke Italiaan die aan het rondreizen was door Azie dus prima gezelschap. Bij de grens worden we uitgeladen en moeten we ons melden bij de grenspost. De spanning loopt een beetje op bij mij omdat mijn visum twee dagen verlopen is. Je hoort verschillende verhalen over boetes en moeilijk gedoe bij de grens maar Jan ( Baca Villa) verzekerde mij dat dit meevalt. Bij een naderende celstraf kon ik hem altijd nog bellen…
Uiteindelijk valt het mee. Ik word meegenomen naar een ander hokje waar ik een standje krijg en een boete van $10 dollar. Inmiddels word ik door twee medepassagiers in de gaten gehouden en zij lopen mij tegemoet. Het heeft toch iets ongemakkelijks als je in dit land iets doet wat eigenlijk niet mag. We lopen de Cambodjaanse grens over richting Thailand. Je ziet hier bizarre tafereeltjes o.a. karren met opgestapelde goederen die voortgetrokken worden door mensen. Gemotoriseerd kom je de grens niet over of je moet er voor betalen. Vandaar dat de meeste mensen lopende met hun handel de Thaise grens oversteken.
Bij de Thaise grens gaat het allemaal een stuk makkelijker. Er staat een busje voor ons klaar. Even baal ik als ik niet in mag stappen omdat er geen plaats is. Dat zou kunnen betekenen dat ik lang moet wachten op het volgende busje. Net voor het busje vertrekt kijk ik zelf nog even en vind dat ik er best nog bij kan. Twee andere passagiers haken aan. Na wat heen en weer soebatten mogen we toch mee. Heerlijk! En snel kunnen we richting Bangkok. Nog eens 5 uur opeengepakt, door elkaar geschud (hobbels en kuilen in de snelweg), koud van de te harde airco komen we in Bangkok aan. Bangkok is anders….drukte, verkeer, hoge verwaarloosde gebouwen. Veel mensen, file, stank, toerisme en smog. Ik ben 5 weken platteland gewend. Wat een verschil. In Bangkok is het reserveren van een hotel niet gelukt. Via via werd mij een hotelletje aanbevolen in een leuke wijk maar daar had ik niets meer van teruggehoord. Wij worden afgezet in het centrum. Al mijn medereizigers verspreiden zich over de drukke straten en al snel zie ik hen niet meer. Tuktuk drivers die een twijfelende toerist zien als een vette prooi verzamelen zich om mij heen. Waar moet ik nu naar toe? Als ik het hun vertel waar ik naar toe wil hoor ik telkens: “ohhh far away far away”..Zweet, vermoeidheid, angst en paniek proberen zich meester van mij te maken maar ik kan me vermannen. Loop met mijn bagage naar een rustigere straat. Gewoon doorlopen en een plek zoeken om iets te drinken en na te denken. Dat lukt. Ik kom bij..het is inmiddels half 4. Ik besluit om toch naar het hotel te gaan wat mij was aangeraden. Na wat onderhandelen met een taxi kom ik om half 5 aan bij het hotel. Geen reservering wel een kamer. Prima! Een grote kamer, wel met een tussendeur (iets wat ik niet zo prettig vind) maar verder wel schoon op het eerste gezicht. Ik barricadeer de tussendeur met stoelen zet mijn bagage erbovenop en besluit de buurt te gaan verkennen. Ik zie al snel dat ik in de “hoerenbuurt” (vast niet de enige) van Bangkok ben beland. Overal barretjes waar je binnengeroepen wordt. Of je een kijkje wilt komen nemen; of toe bent aan ontspanning. Tjee…geld maakt blind. Ik zie er niet uit, ruik vast niet fris, loop met een zware rugzak (durfde het niet in de kamer achter te laten). Misschien is dat het juist?!
Moe en een beetje hongerig van deze dag zoek ik een leuk straatrestaurantje op. Trakteer mezelf op een koud biertje, witte rijst met kip en groenten en geniet van de passerende mensen. Dit kan ik dus ook. Helemaal alleen genieten van het moment. Hier en nu. Het is half 8 als ik terugloop naar mijn kamer. Ik verheug me op een heerlijke douche maar dat wordt snel anders als ik mijn kamer binnenloop. Wat er is gebeurd weet ik niet maar van de schone kamer is weinig meer over. Het krioelt er van de kakkerlakken. In de badkamer rennen ze onder de wc bril door. Ik schrik me rot. Goed dat ik mijn bagage opgestapeld had. Ik maak hier melding van. Er komt een mevrouw met een spuitbus die zo goed als op is. Je weet wel….spuit alleen als je ‘m recht omhoog houdt. Werkt niet als de kakkerlakken over de grond rennen. Als er ook nog eentje over mijn bed loopt is de maat vol. Andere kamer en wel nu! Dat lukt. En na een douche en een fikse slaaptablet val ik heerlijk in slaap. De volgende ochtend neem ik een taxi naar de luchthaven. De kans dat ik meekan is zeer redelijk dus zorgen maak ik me niet en terecht…ik kom mee met deze vlucht. Een prima vlucht waarin ik mij verheug op het weerzien met mijn gezin en tegelijkertijd in gedachte nog in Cambodja ben. Droom ik? Is het allemaal al voorbij. Omgevlogen is die tijd. Dat is een goed teken….Wat heb ik veel kunnen doen en wat heb ik mij al die tijd goed gevoeld. Het leven is daar eenvoudiger en ook primitiever. Als je daaraan kunt toegeven en je kunt aanpassen is dat geen beperking maar een eye opener. Ik heb bewondering voor Jan Camp die met zijn Stichting Cambodia Dutch Organization zich inzet voor een bevolkingsgroep die nog steeds geconfronteerd worden met de gevolgen van de gruwelen van het regime destijds. Maar die veerkrachtig en ijverig zijn. Van Jan heb ik geleerd: met passie, liefde en een lef kom je een heel eind. Durf te doen…..
Veilig en wel, gelukkig, blij en ontspannen wordt ik met open armen ontvangen op Schiphol. En ook dit voelt weer zo fijn…
Iedereen bedankt voor jullie support op velerlei manieren. Het is enorm gewaardeerd!
Een oproepje voor mensen die geraakt zijn door mijn blog: wil je meedoen aan het Foodprogramm waarin gezinnen wekelijks voorzien worden van rijst en gedroogde vis neem dan contact met mij op: pperin@ziggo.nl
Dinsdagochtend om 5 uur stond ik al aan de poort van Baca Villa. De nachtportier van Baca Villa doet zijn ronde, een ander personeelslid slaapt op drie aaneengesloten barkrukken, weer een ander op een deken op de grond. Zo gaat dat hier. Het is nog donker en stil. Alleen groepen honden (roedels) heersen over de straten. Dat maakt het beeld griezelig. Honden zijn hier onbetrouwbaar, zwerven rond en maken de straten onveilig.
Uiteindelijk word ik om 6 uur opgehaald door een tuktuk en naar een kleine minibus gebracht. Met 10 man vertrekken we naar de grens van Cambodja ( Poipet). De rit duurt langer dan ik had gedacht. Elke uur een stop…maar ik zat naast een leuke Italiaan die aan het rondreizen was door Azie dus prima gezelschap. Bij de grens worden we uitgeladen en moeten we ons melden bij de grenspost. De spanning loopt een beetje op bij mij omdat mijn visum twee dagen verlopen is. Je hoort verschillende verhalen over boetes en moeilijk gedoe bij de grens maar Jan ( Baca Villa) verzekerde mij dat dit meevalt. Bij een naderende celstraf kon ik hem altijd nog bellen…
Uiteindelijk valt het mee. Ik word meegenomen naar een ander hokje waar ik een standje krijg en een boete van $10 dollar. Inmiddels word ik door twee medepassagiers in de gaten gehouden en zij lopen mij tegemoet. Het heeft toch iets ongemakkelijks als je in dit land iets doet wat eigenlijk niet mag. We lopen de Cambodjaanse grens over richting Thailand. Je ziet hier bizarre tafereeltjes o.a. karren met opgestapelde goederen die voortgetrokken worden door mensen. Gemotoriseerd kom je de grens niet over of je moet er voor betalen. Vandaar dat de meeste mensen lopende met hun handel de Thaise grens oversteken.
Bij de Thaise grens gaat het allemaal een stuk makkelijker. Er staat een busje voor ons klaar. Even baal ik als ik niet in mag stappen omdat er geen plaats is. Dat zou kunnen betekenen dat ik lang moet wachten op het volgende busje. Net voor het busje vertrekt kijk ik zelf nog even en vind dat ik er best nog bij kan. Twee andere passagiers haken aan. Na wat heen en weer soebatten mogen we toch mee. Heerlijk! En snel kunnen we richting Bangkok. Nog eens 5 uur opeengepakt, door elkaar geschud (hobbels en kuilen in de snelweg), koud van de te harde airco komen we in Bangkok aan. Bangkok is anders….drukte, verkeer, hoge verwaarloosde gebouwen. Veel mensen, file, stank, toerisme en smog. Ik ben 5 weken platteland gewend. Wat een verschil. In Bangkok is het reserveren van een hotel niet gelukt. Via via werd mij een hotelletje aanbevolen in een leuke wijk maar daar had ik niets meer van teruggehoord. Wij worden afgezet in het centrum. Al mijn medereizigers verspreiden zich over de drukke straten en al snel zie ik hen niet meer. Tuktuk drivers die een twijfelende toerist zien als een vette prooi verzamelen zich om mij heen. Waar moet ik nu naar toe? Als ik het hun vertel waar ik naar toe wil hoor ik telkens: “ohhh far away far away”..Zweet, vermoeidheid, angst en paniek proberen zich meester van mij te maken maar ik kan me vermannen. Loop met mijn bagage naar een rustigere straat. Gewoon doorlopen en een plek zoeken om iets te drinken en na te denken. Dat lukt. Ik kom bij..het is inmiddels half 4. Ik besluit om toch naar het hotel te gaan wat mij was aangeraden. Na wat onderhandelen met een taxi kom ik om half 5 aan bij het hotel. Geen reservering wel een kamer. Prima! Een grote kamer, wel met een tussendeur (iets wat ik niet zo prettig vind) maar verder wel schoon op het eerste gezicht. Ik barricadeer de tussendeur met stoelen zet mijn bagage erbovenop en besluit de buurt te gaan verkennen. Ik zie al snel dat ik in de “hoerenbuurt” (vast niet de enige) van Bangkok ben beland. Overal barretjes waar je binnengeroepen wordt. Of je een kijkje wilt komen nemen; of toe bent aan ontspanning. Tjee…geld maakt blind. Ik zie er niet uit, ruik vast niet fris, loop met een zware rugzak (durfde het niet in de kamer achter te laten). Misschien is dat het juist?!
Moe en een beetje hongerig van deze dag zoek ik een leuk straatrestaurantje op. Trakteer mezelf op een koud biertje, witte rijst met kip en groenten en geniet van de passerende mensen. Dit kan ik dus ook. Helemaal alleen genieten van het moment. Hier en nu. Het is half 8 als ik terugloop naar mijn kamer. Ik verheug me op een heerlijke douche maar dat wordt snel anders als ik mijn kamer binnenloop. Wat er is gebeurd weet ik niet maar van de schone kamer is weinig meer over. Het krioelt er van de kakkerlakken. In de badkamer rennen ze onder de wc bril door. Ik schrik me rot. Goed dat ik mijn bagage opgestapeld had. Ik maak hier melding van. Er komt een mevrouw met een spuitbus die zo goed als op is. Je weet wel….spuit alleen als je ‘m recht omhoog houdt. Werkt niet als de kakkerlakken over de grond rennen. Als er ook nog eentje over mijn bed loopt is de maat vol. Andere kamer en wel nu! Dat lukt. En na een douche en een fikse slaaptablet val ik heerlijk in slaap. De volgende ochtend neem ik een taxi naar de luchthaven. De kans dat ik meekan is zeer redelijk dus zorgen maak ik me niet en terecht…ik kom mee met deze vlucht. Een prima vlucht waarin ik mij verheug op het weerzien met mijn gezin en tegelijkertijd in gedachte nog in Cambodja ben. Droom ik? Is het allemaal al voorbij. Omgevlogen is die tijd. Dat is een goed teken….Wat heb ik veel kunnen doen en wat heb ik mij al die tijd goed gevoeld. Het leven is daar eenvoudiger en ook primitiever. Als je daaraan kunt toegeven en je kunt aanpassen is dat geen beperking maar een eye opener. Ik heb bewondering voor Jan Camp die met zijn Stichting Cambodia Dutch Organization zich inzet voor een bevolkingsgroep die nog steeds geconfronteerd worden met de gevolgen van de gruwelen van het regime destijds. Maar die veerkrachtig en ijverig zijn. Van Jan heb ik geleerd: met passie, liefde en een lef kom je een heel eind. Durf te doen…..
Veilig en wel, gelukkig, blij en ontspannen wordt ik met open armen ontvangen op Schiphol. En ook dit voelt weer zo fijn…
Iedereen bedankt voor jullie support op velerlei manieren. Het is enorm gewaardeerd!
Een oproepje voor mensen die geraakt zijn door mijn blog: wil je meedoen aan het Foodprogramm waarin gezinnen wekelijks voorzien worden van rijst en gedroogde vis neem dan contact met mij op: pperin@ziggo.nl
-
15 April 2012 - 14:05
Els:
Veilig thuis.
Goed dit te lezen. Nu is de cirkel rond voor mij als lezer. Dank. Wat zal je nog met soms ongeloof en andere gedachtes hier rondlopen......
Alle liefs, sterkte -
15 April 2012 - 15:06
Patricia & Raymond:
Paolo welkom thuis, wat kan jij toch alles goed vertalen en opschrijven dat je denkt dat je er bijna zelf bent en het ook zo ervaart,meemaakt en dan kijk je stiekem naar beneden, dan schiet er door je hoofd nog een heel stuk te lezen gelukkig, paolo bedankt voor de mooie vertaling van jou wereld ervaring en we houden van jullie allemaal toppers, wij hopen dat je weer in het Nederlandse je draai gauw oppakt en blijft terug denken aan deze mooie levensles xxxxxxx -
15 April 2012 - 15:13
PNB:
Lieve Paola, bedankt voor alle mooie verhalen, nogmaals welkom thuis.
Ik hoop dat je nog aan de verbandmiddelen hebt gehad op locatie.
Geniet lekker na en neem je rust en daarna gaan we zeker een keer bijpraten, liefs PNB -
15 April 2012 - 15:57
Nr 15:
Wat een spannend einde... Lijkt wel een thriller.... Maar wat een mooie ervaringen heb je opgedaan. Gelukkig ben je weer gezellig en veilig in ons straatje.....liefs -
15 April 2012 - 20:40
Yvonne:
Gaaf dat je het laatste deel van je reis ook nog voor ons opgeschreven hebt. Zat er echt op te wachten. Zal je verhalen nog gaan missen en je kan trots zijn op jezelf. Kus Yvonne -
16 April 2012 - 06:48
Moppie:
Wat leuk dat je ook nog een spannend, mooi maar soms griezelig verslag hebt gestuurd als afsluiting van jouw Cambodja, ik doe mijn petje af voor jou, ik zou dat alemaal niet kunnen!
Wat zal het weer veilig werken zijn in het schone mooie Amstellandziekenhuis met je collega's.
Maar je zult nog veel denken aan je lieve mensen en kinderen daar in het verre Cambodja die je nu moet missen.
Liefs met kuffeltje!!!!
-
16 April 2012 - 08:35
Doreen:
Wat beschrijf je jouw ervaringen toch mooi. Omdat ik twee x in Thailand ben geweest (ongeorganiseerd) kan ik me redelijk goed inleven in het gevoel en de gedachten die je omschrijft.
Ik heb bewondering voor wat je gedaan hebt en dat je het zo alleen aangedurfd hebt. Dankjewel dat je het op deze wijze deelt.
Lieve groet!
Het thuiskomen... Ja enerzijds fijn en heerlijk... Vertrouwd! Zeker als er een fijn gezin op je wacht! Maar ook die enorme behoefte van het vasthouden aan "van wat je daar hebt geleert en hebt ervaren", idd dat valt niet te beschrijven, dat moet je ervaren! De omschakeling is op de een of andere manier zo groot. -
16 April 2012 - 08:53
Marieke:
Lieve Paola, fijn dat je weer veilig in Nederland bent aangekomen. De tijd is omgevlogen. Ik ga je verslagen en prachtige foto's missen!
Als de rust is teruggekeerd spreek ik graag af om je verhalen te horen. Liefs, Marieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
