Allemaal beestjes
Door: Paola
Blijf op de hoogte en volg Paola, Dirk, Marc en Luuk
25 Maart 2012 | Cambodja, Khett Siem Reab
Allemaal beestjes
Mijn week begint dit keer op dinsdagmiddag ivm het bezoek van Laura, Gemma en Agnita. Als ik dan ´s middags op mijn fietsje stap op weg naar de Healthcare (zonder Jacques) en langs de rijstvelden fiets voel ik mij een gelukkig mens. Het lijkt soms een droom. Voel, ruik en zie ik alles wel goed en genoeg? Beleef ik dit wel optimaal? Aangekomen in het ziekenhuisje is het druk. Ik krijg een welkomstschouderklopje en een spuit met verdoving in mijn hand geduwd. Dit betekent snijden maar waarin?? Voor mij ligt een jongetje van 2 jaar, schat ik in. Allemaal bultjes op zijn hoofd maar de grootste op zijn voorhoofd. Abcessen dat zie ik ook wel. Maar snijden? En die andere 10 abcesjes dan? Ik twijfel. De verloskundige ( doet echt alles hier) zet de spuit erin maar dit lukt niet. Verdoving spuit er net zo hard weer uit. Dan maar zonder. Rigoureus geeft ze een sneetje in de bult terwijl de ouders boven op het kind liggen en ik zijn hoofdje tussen mijn handen klem. Fontanel is toch dicht, schiet er even door me heen. Enfin, kind gaat het nog een grotere bult naar huis. Bloedde behoorlijk na. Niks drukverband, pleister en afwachten. Ik ga buiten even bijkomen. De rest van de middag verloopt rustig, op veel spaakverwondingen na. Heb kindjes van nog geen 2 jaar al achter op de fiets zien zitten. Ik ben blij als ik Synoon zie en als blijkt dat haar heupwond steeds kleiner wordt. Krijg ik die misschien nog dicht deze week. De wond op haar bil veranderd niet maar wordt ook niet erger.
Woensdag 21 maart
Elien gaat een dagje meelopen met mij op de Healthcare. Mylene en Shannon verruilen het stoffige Chhuk voor een tropisch eiland voordat zij naar Nederland vertrekken. Elien (18 jaar) en ik zullen het samen moeten rooien en dat gaat lukken. Wij komen een chaotische Healthcare binnen. Er is net een baby geboren. De hele familie (echtgenoot, ouders, vriendinnen, kinderen) zit in de gang en is blij. Ondertussen is de verloskundige onwel geworden en ligt aan het infuus bij te komen. Moeder moet nog gehecht worden. Ondertussen staan er al mensen voor de wondcontrole op me te wachten. Niet in de behandelkamer want daar ligt de kersverse moeder met baby. Ander plekje vinden. Terwijl ik op mijn knieën de wond behandel kijken nieuwsgierige mensen door het” raam” (lees: luiken). Ongelofelijk toch… Enfin de vroedvrouw is een “taaie” en laat zich niet door een infuus uit het veld slaan. Met het zweet op haar voorhoofd hecht ze de kersverse moeder nog even. Ik help haar zo goed ik kan en probeer ook het moedertje tot steun te zijn ( verdoving werkt niet optimaal hier, ben ik inmiddels achter) gewoon op een houtje bijten…Dan hup het verlosbed af naar een andere kamer en kind aan de borst leggen. Ik hoop dat de foto’s een beetje aangeven hoe de sfeer was. Je snapt het al, als een dag zo begint…blijft het zo de hele dag. Muserai ( verloskundige) verlost zichzelf van het infuus. Hard gewerkt die dag. En even denk ik terug aan hoe heerlijk het is om gestructureerd te werken.
Donderdag 22 maart
Lijkt rustig te beginnen. Het is sterilisatiedag vandaag. Dat betekent al het gebruikte instrumentarium huishoudelijk schoonmaken en in een stoompan proberen te steriliseren. Maar eerst een vuurtje maken. Lukt niet. Grrrrrr . Ondertussen wordt ik opgehaald door Mr. Phea om een goed initiatief te bezoeken. Er is een start gemaakt met het opzetten van een bibliotheekje waar kinderen boeken kunnen gaan lezen. Het wordt niet uitgeleend want dat systeem zal niet werken. De boeken en een deel van de materialen wordt gedoneerd door een Amerikaans NGO ( een organisatie die niet afhankelijk is van de overheid) die Jan wel vaker “supporten”. Niet alles wordt gedoneerd. Een deel moet vanuit sponsoring komen. De boeken zullen kleurrijk zijn en in het Khmer – Engels. Alle niveaus. Het meubilair moet zelf aangeschaft worden, volgens de richtlijnen van het NGO. Jan vraagt of ik dit kan sponsoren. Aangezien ik het een mooi initiatief vind ( de jeugd is hier toch ook de toekomst?) besluit ik dit te doen met een deel van sponsorgeld. Bijgevoegd een foto zoals het nu is. Jan zal later een foto sturen als het klaar is. Terug in de Healthcare behandel ik nog wat wonden. En krijg ik toch het vuur aan. Later op de middag ligt alles weer schoon in de kast. Terwijl Synoon op de behandel/verlostafel ligt en ik haar wonden behandel hoor ik een hoop geluid op het dak. Katten? Het gaat flink tekeer vlak boven mij hoofd. Opeens zie ik een, nee twee staarten door het plafond naar beneden hangen…..salamander, denk ik nog. Aan de paniekblik van de moeder van Synoon lijkt het minder onschuldig. Moet dit nou, op nog geen anderhalve meter boven mijn hoofd. Opeens hangen er twee pootjes uit het plafond. Oeps.. men gaat nu toch wel roepen en stokken halen. Dit is menens. Wat blijkt: twee ratten doen een verwoedde poging mij de stuipen op het lijf te jagen door een kijkje te willen nemen. Ik zet Synoon snel terug in de rolstoel en race met haar samen de kamer uit terwijl andere mensen met stokken de ratten proberen terug te duwen. Het lukt! Zo dat was net op het nippertje. Opgelucht maar dit duurt naar heel even want door al het tumult is er een grote ( handgrootte) zwarte spin naar binnen gekropen. Die ratten ging nog maar die spin dat is echt “the limit”. Ik maak duidelijk dat dit echt het einde van mijn carrière hier kan betekenen en men probeert de spin terug naar buiten te duwen. Lukt natuurlijk niet. Hij valt naar beneden en hij rent niet maar springt weg. Brrrr, enfin spin huist nog steeds ergens in de behandelkamer maar ik let er niet meer zo op. Er moet toch gewerkt worden. Sanne, je had het over spinnentherapie? ’s Middags regent het, keihard. Alles staat blank en de mensen blijven weg. ’s Avonds geef ik nog een conversatielesje in het Engels aan een klasje in Roemdeen. Kinderen tussen 12 en 20 jaar oud stellen vragen over wie ik ben, hoeveel broers en zussen ik heb etc. En zo probeer ik een conversatie op gang te houden. Als we het over het klimaat hebben laat ik ze een kort “ schaatsfilmpje “ zien op mijn telefoon. Geweldig vinden ze dit. En zo wordt dit, voor mij geheel onverwachte lesje ( Khmer communicatie:docent meldt het een half uur van te voren), een hele geslaagde les met veel gelach. Heerlijk. Terug in Chhuk beginnen Elien en ik nog aan ons eten en zo wordt het dus erg laat. Een kakkerlak die een verwoedde poging doet mijn slaapvertrek binnen te rennen wint het van mijn bezem. Genoeg beestjes voor vandaag. Geen foto´s ervan gemaakt!
Vrijdag 23 maart
Na een hele onrustige nacht ( hond rende achter zijn staart aan maar het leek alsof er een kudde koeien op de veranda stond) sta ik brak op voor een ochtendje werken. Aangekomen op de Healthcare zie ik dat er nog een baby geboren is. Even denk ik: kind welkom maar wat staat je te wachten. Ben je aan de goede of verkeerde kant van de aardbol geboren? Even later wordt het oude verlosbed weggehaald en komt er een nieuwe voor in de plaats. Van het oude bed was de hoofdsteun afgebroken. Aangezien het kwalitatief minder goed materiaal is, was dit niet eenvoudig te lassen. Dus nieuw bed. Iedereen happy. Nu nog een ventilator want deze is stuk. Denk je in…bevallen zonder ventilator in deze sauna. Geen wonder dat de verloskundige onwel werd denk ik. Ondertussen kijk ik terug op een enerverende week die voorbij vloog en waarin ik goed mijn “mannetje “ stond. Ik begin echt mijn draai te vinden en van deze omgeving en de mensen te houden. We maken steeds meer grapjes met elkaar en ik doe mijn best om wat Khmer woorden te spreken. Hilarische momenten! Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik in staat ben dit werk hier te kunnen doen. En dat ik in staat gesteld word om mijn droom te realiseren. Zonder Dirk ( die alles prima regelt, petje af )de jongens, mijn ouders (helpen waar het nodig is) en mijn collega´s die hier compleet achter staan had ik dit nooit gedaan. En natuurlijk zijn er: “mis jullie” momenten. Maar dat neemt niet weg dat ik geniet van deze bijzondere ervaring.
P.S zoals de meeste van jullie weten kan er nog steeds gestort worden op mijn speciaal hiervoor geopende rekening. Alles gaat direct naar de mensen die het nodig hebben en dat zijn er echt nog veel. Er wonen mensen in de jungle die niets hebben. Er is ook een voedselprogramma. Dus had je je bedenkingen of ben je het vergeten…stort dan alsnog!
Bankrekeningnummer: 166 44 63 43 tna P.Perin
Mijn week begint dit keer op dinsdagmiddag ivm het bezoek van Laura, Gemma en Agnita. Als ik dan ´s middags op mijn fietsje stap op weg naar de Healthcare (zonder Jacques) en langs de rijstvelden fiets voel ik mij een gelukkig mens. Het lijkt soms een droom. Voel, ruik en zie ik alles wel goed en genoeg? Beleef ik dit wel optimaal? Aangekomen in het ziekenhuisje is het druk. Ik krijg een welkomstschouderklopje en een spuit met verdoving in mijn hand geduwd. Dit betekent snijden maar waarin?? Voor mij ligt een jongetje van 2 jaar, schat ik in. Allemaal bultjes op zijn hoofd maar de grootste op zijn voorhoofd. Abcessen dat zie ik ook wel. Maar snijden? En die andere 10 abcesjes dan? Ik twijfel. De verloskundige ( doet echt alles hier) zet de spuit erin maar dit lukt niet. Verdoving spuit er net zo hard weer uit. Dan maar zonder. Rigoureus geeft ze een sneetje in de bult terwijl de ouders boven op het kind liggen en ik zijn hoofdje tussen mijn handen klem. Fontanel is toch dicht, schiet er even door me heen. Enfin, kind gaat het nog een grotere bult naar huis. Bloedde behoorlijk na. Niks drukverband, pleister en afwachten. Ik ga buiten even bijkomen. De rest van de middag verloopt rustig, op veel spaakverwondingen na. Heb kindjes van nog geen 2 jaar al achter op de fiets zien zitten. Ik ben blij als ik Synoon zie en als blijkt dat haar heupwond steeds kleiner wordt. Krijg ik die misschien nog dicht deze week. De wond op haar bil veranderd niet maar wordt ook niet erger.
Woensdag 21 maart
Elien gaat een dagje meelopen met mij op de Healthcare. Mylene en Shannon verruilen het stoffige Chhuk voor een tropisch eiland voordat zij naar Nederland vertrekken. Elien (18 jaar) en ik zullen het samen moeten rooien en dat gaat lukken. Wij komen een chaotische Healthcare binnen. Er is net een baby geboren. De hele familie (echtgenoot, ouders, vriendinnen, kinderen) zit in de gang en is blij. Ondertussen is de verloskundige onwel geworden en ligt aan het infuus bij te komen. Moeder moet nog gehecht worden. Ondertussen staan er al mensen voor de wondcontrole op me te wachten. Niet in de behandelkamer want daar ligt de kersverse moeder met baby. Ander plekje vinden. Terwijl ik op mijn knieën de wond behandel kijken nieuwsgierige mensen door het” raam” (lees: luiken). Ongelofelijk toch… Enfin de vroedvrouw is een “taaie” en laat zich niet door een infuus uit het veld slaan. Met het zweet op haar voorhoofd hecht ze de kersverse moeder nog even. Ik help haar zo goed ik kan en probeer ook het moedertje tot steun te zijn ( verdoving werkt niet optimaal hier, ben ik inmiddels achter) gewoon op een houtje bijten…Dan hup het verlosbed af naar een andere kamer en kind aan de borst leggen. Ik hoop dat de foto’s een beetje aangeven hoe de sfeer was. Je snapt het al, als een dag zo begint…blijft het zo de hele dag. Muserai ( verloskundige) verlost zichzelf van het infuus. Hard gewerkt die dag. En even denk ik terug aan hoe heerlijk het is om gestructureerd te werken.
Donderdag 22 maart
Lijkt rustig te beginnen. Het is sterilisatiedag vandaag. Dat betekent al het gebruikte instrumentarium huishoudelijk schoonmaken en in een stoompan proberen te steriliseren. Maar eerst een vuurtje maken. Lukt niet. Grrrrrr . Ondertussen wordt ik opgehaald door Mr. Phea om een goed initiatief te bezoeken. Er is een start gemaakt met het opzetten van een bibliotheekje waar kinderen boeken kunnen gaan lezen. Het wordt niet uitgeleend want dat systeem zal niet werken. De boeken en een deel van de materialen wordt gedoneerd door een Amerikaans NGO ( een organisatie die niet afhankelijk is van de overheid) die Jan wel vaker “supporten”. Niet alles wordt gedoneerd. Een deel moet vanuit sponsoring komen. De boeken zullen kleurrijk zijn en in het Khmer – Engels. Alle niveaus. Het meubilair moet zelf aangeschaft worden, volgens de richtlijnen van het NGO. Jan vraagt of ik dit kan sponsoren. Aangezien ik het een mooi initiatief vind ( de jeugd is hier toch ook de toekomst?) besluit ik dit te doen met een deel van sponsorgeld. Bijgevoegd een foto zoals het nu is. Jan zal later een foto sturen als het klaar is. Terug in de Healthcare behandel ik nog wat wonden. En krijg ik toch het vuur aan. Later op de middag ligt alles weer schoon in de kast. Terwijl Synoon op de behandel/verlostafel ligt en ik haar wonden behandel hoor ik een hoop geluid op het dak. Katten? Het gaat flink tekeer vlak boven mij hoofd. Opeens zie ik een, nee twee staarten door het plafond naar beneden hangen…..salamander, denk ik nog. Aan de paniekblik van de moeder van Synoon lijkt het minder onschuldig. Moet dit nou, op nog geen anderhalve meter boven mijn hoofd. Opeens hangen er twee pootjes uit het plafond. Oeps.. men gaat nu toch wel roepen en stokken halen. Dit is menens. Wat blijkt: twee ratten doen een verwoedde poging mij de stuipen op het lijf te jagen door een kijkje te willen nemen. Ik zet Synoon snel terug in de rolstoel en race met haar samen de kamer uit terwijl andere mensen met stokken de ratten proberen terug te duwen. Het lukt! Zo dat was net op het nippertje. Opgelucht maar dit duurt naar heel even want door al het tumult is er een grote ( handgrootte) zwarte spin naar binnen gekropen. Die ratten ging nog maar die spin dat is echt “the limit”. Ik maak duidelijk dat dit echt het einde van mijn carrière hier kan betekenen en men probeert de spin terug naar buiten te duwen. Lukt natuurlijk niet. Hij valt naar beneden en hij rent niet maar springt weg. Brrrr, enfin spin huist nog steeds ergens in de behandelkamer maar ik let er niet meer zo op. Er moet toch gewerkt worden. Sanne, je had het over spinnentherapie? ’s Middags regent het, keihard. Alles staat blank en de mensen blijven weg. ’s Avonds geef ik nog een conversatielesje in het Engels aan een klasje in Roemdeen. Kinderen tussen 12 en 20 jaar oud stellen vragen over wie ik ben, hoeveel broers en zussen ik heb etc. En zo probeer ik een conversatie op gang te houden. Als we het over het klimaat hebben laat ik ze een kort “ schaatsfilmpje “ zien op mijn telefoon. Geweldig vinden ze dit. En zo wordt dit, voor mij geheel onverwachte lesje ( Khmer communicatie:docent meldt het een half uur van te voren), een hele geslaagde les met veel gelach. Heerlijk. Terug in Chhuk beginnen Elien en ik nog aan ons eten en zo wordt het dus erg laat. Een kakkerlak die een verwoedde poging doet mijn slaapvertrek binnen te rennen wint het van mijn bezem. Genoeg beestjes voor vandaag. Geen foto´s ervan gemaakt!
Vrijdag 23 maart
Na een hele onrustige nacht ( hond rende achter zijn staart aan maar het leek alsof er een kudde koeien op de veranda stond) sta ik brak op voor een ochtendje werken. Aangekomen op de Healthcare zie ik dat er nog een baby geboren is. Even denk ik: kind welkom maar wat staat je te wachten. Ben je aan de goede of verkeerde kant van de aardbol geboren? Even later wordt het oude verlosbed weggehaald en komt er een nieuwe voor in de plaats. Van het oude bed was de hoofdsteun afgebroken. Aangezien het kwalitatief minder goed materiaal is, was dit niet eenvoudig te lassen. Dus nieuw bed. Iedereen happy. Nu nog een ventilator want deze is stuk. Denk je in…bevallen zonder ventilator in deze sauna. Geen wonder dat de verloskundige onwel werd denk ik. Ondertussen kijk ik terug op een enerverende week die voorbij vloog en waarin ik goed mijn “mannetje “ stond. Ik begin echt mijn draai te vinden en van deze omgeving en de mensen te houden. We maken steeds meer grapjes met elkaar en ik doe mijn best om wat Khmer woorden te spreken. Hilarische momenten! Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik in staat ben dit werk hier te kunnen doen. En dat ik in staat gesteld word om mijn droom te realiseren. Zonder Dirk ( die alles prima regelt, petje af )de jongens, mijn ouders (helpen waar het nodig is) en mijn collega´s die hier compleet achter staan had ik dit nooit gedaan. En natuurlijk zijn er: “mis jullie” momenten. Maar dat neemt niet weg dat ik geniet van deze bijzondere ervaring.
P.S zoals de meeste van jullie weten kan er nog steeds gestort worden op mijn speciaal hiervoor geopende rekening. Alles gaat direct naar de mensen die het nodig hebben en dat zijn er echt nog veel. Er wonen mensen in de jungle die niets hebben. Er is ook een voedselprogramma. Dus had je je bedenkingen of ben je het vergeten…stort dan alsnog!
Bankrekeningnummer: 166 44 63 43 tna P.Perin
-
25 Maart 2012 - 06:44
Vera:
blijft ontroerend wat een armoede daar
baby,s komen wel veel lijkt het
mooi werk paola wat zal je man en kinderen trots op je zijn (ik ook) -
25 Maart 2012 - 06:52
Karin Nobbe:
Wat een inspirerende verhalen weer, en de foto's geven ook een prachtig beeld van wat je daar allemaal doet! Fantastisch!! Niet alleen voor jou fijn dat je je droom kunt realiseren, maar vooral ook fijn voor de mensen daar!!
Liefs, Karin
-
25 Maart 2012 - 06:56
Moppie:
Paola wat heb ik een bewondering voor jou! en dan ook nog met je huisdieren.
Weer een week voorbij, gaat de tijd voor jou ook zo snel??
Ik wens je nog veel mooi werkplezier in de komende tijd.
Lieve groetjes xxx -
25 Maart 2012 - 07:48
Greet:
Jeetje Paool lekker die dierentuin bij jou. Merk ook aan de verhalen dat het je steeds beter af gaat. Ga je bij ons ook op je blote voeten werken? We missen je maar vinden het geweldig zoals je het daar doet. Liefsb Greet -
25 Maart 2012 - 08:44
Hans En Anne:
Geweldig Paola, je plaatst het leven en onze bezigheden weer in perspectief op een zondagochtend in Amsterdam! Sterkte en Liefs H&A -
25 Maart 2012 - 09:24
Doreen:
Erg indrukwekkend om te lezen... -
25 Maart 2012 - 10:47
NR 15:
Doet ons deugd dat het met Sinoon ook beter gaat. Het gevecht met de daar aanwezige dierentuin...ja we zien de beelden al helmaal voor ons, Paola met rat, Paola met kakkerlak, Paola met spin en natuurlijk als wapen de bezem!! We zien een hele nieuwe tak van de oosterse vechtsporten ontstaan.
zoen! -
25 Maart 2012 - 12:28
P..M..:
Hi lief,
weer een fantastisch verslag, en met de foto's erbij..dat maakt het kompleet van hoe het daar is.
Zat er een gat in het plafond dat de staarten van de ratten erdoor kwamen???????en die spin Paola wat een griezel....en hij zit ook nog in de behandelkamer!!!!!nou flink hoor dat je daar nog naar binnen durft...wij .missen je.... maar zijn ook ontzettend blij en trtots...om te zien wat je daar allemaal doet voor die mensen...zij zullen je zeker gaan missen...Kus mams..papa.... -
25 Maart 2012 - 18:22
Annet:
Wat een armoede en wat een mooi werk doe je ,wat zal iedereen trots op je zijn en geweldig om je droom te kunnen doen .
En wat fijn voor de mensen de liefde die jij ze geeft.
Maar de spinnen en ratten zijn wel heel erg.
Nog veel werk plezier liefs Annet x -
25 Maart 2012 - 19:02
Ray En Patricia:
Als of we er bij zijn zo intens vertel je dit allemaal! Kan me zo voor stellen dat je vriendinnen heel erg onder de indruk waren, die hebben het van dichtbij gezien wat je allemaal doet. Geweldig dat we je kunnen volgen! Dikke knuffel Ray en Patrice -
25 Maart 2012 - 20:15
Karin:
Hè Paol
Wat gaat het snel einde alweer inzicht maar wat doe je het goed,Je wordt een echte wondzuster!!!goed dat je resultaat ziet bij Synooon ben echt super trots op je!Tot gauw xxx Kaatje
-
26 Maart 2012 - 08:37
Jeroen En Aafke:
Hoi Paola,
Wat fantastisch wat je allemaal doet daar! Succes daar en tot snel.
Groetjes ook van Ien en Mario -
26 Maart 2012 - 09:06
Els:
aangedaan en dankbaar voor wat jij daar doet lees ik nu pas je laatste verslagen.
wat een wereld van verschil waar ik de laatste dagen in werkte! alles draaide om bezoekersaantallen in de winkels met bijbehorende omzetten. geen stofjes en strak etaleren. ik schaam mij niet maar besef en voel nogmaals het idiote van deze wereld. intens ben jij daar bezig, fantastisch, dit zal altijd bij je blijven. dank voor je heerlijk leesbare verslagen en foto`s, liefs els -
27 Maart 2012 - 05:37
Marijke De B:
Hoi Paola,
Ik heb net je laatste reisverslagen gelezen. Wat een ontroerende gebeurtenissen maak je mee.
En wat fantastisch dat je dit werk doet!
De foto's bij de verslagen zijn prachtig en geven een goed beeld van de omstandigheden, waarin de mensen leven en jij je werk doet.
Wat zal de bevolking blij zijn met mensen zoals jij! En wat een mooie droom maak je waar.
-
28 Maart 2012 - 18:36
Christa Rozendal:
Dag Paola,
van Rita krijg ik je verslag doorgemaild.Zo leven we een beetje met je mee. Wat een belevenis he . Dit vormt de rest van je leven. Je kijkt met andere ogen naar de wereld om je heen. toen Dick en Ilona nar India waren geweest hadden zij dat ook en nog.
Heel veel liefs van mij, ik denk aan je.
Christa -
28 Maart 2012 - 20:39
Marike:
Liep een beetje achter met lezen, maar zit al een half uur met tranen in mijn ogen. Wat ontzetten stoer en knap wat je doet. Diep respect. En wat fijn dat je direct al wat resultaat kunt zien. Heel veel sterkte. Super
Marike en de boys -
29 Maart 2012 - 03:54
Herma:
Van de week even kontakt gezocht met Dirk. Het gaat goed hoor daar....
(hij vind het wel een hoop werk).
Ze zullen wel weer blij zijn als je terug bent. En enorm waarderen wat je allemaal doet voor ze.
Maar ook dit vinden ze geweldig. Net als iedereen.
Ik ga aftellen voor je terug komst, want daar heb ik ook weer zin in!!!
Kus -
29 Maart 2012 - 20:04
Liesbeth L:
lieve Paola, weer bijna weekend. Je hebt vast weer heel veel beleefd. Hopelijk niet te veel enge beesten:), Onwerkelijk dat jij zo'n andere dingen meemaakt dan wij. Wij genieten hier van het voorjaar en hebben alles bij de hand, zo heel anders dan de armoede waar jij bent. Maar ook op jouw foto's zie je blije gezichten. Geniet van het weekend en het comfort en voor volgende week heel veel succes gewenst. dikke kus -
30 Maart 2012 - 07:54
Joke Vw:
paola, met bewondering heb ik je
verslagen gelezen, geweldig wat je
je daar doet. Je missie loopt al weer
naar het einde, wat zullen ze je daar
missen. Heel veel sterkte bij het af-
scheid daar, en een hele goede terug-
reis, liefs -
30 Maart 2012 - 22:13
Anouk:
Hoi Paola
Heb net al je verslagen gelezen, zat helemaal in het verhaal.
Waarschijnlijk was mijn mailadres niet juist en heb dus geen verslagen via de mail gekregen. Nu ben ik zelf met hulp van Gemma op je verslagen gekomen en heb ze met veel interesse gelezen (je kan altijd boeken gaan schrijven). Zoals jij dit allemaal verwoordt is echt fantastisch. Ben wel heel erg blij dat je snel weer thuis komt. Voor de rest ben ik natuurlijk super trots op je en vind het knap wat je allemaal doet. Heel veel liefs Anouk -
31 Maart 2012 - 09:33
Laura:
Nou Paol, je hebt ze wel allemaal gehad hè! Vechtende ratten, wc lievende spinnen en hardlopende kakkerlakken... Je zult het wel saai gaan vinden hier in Nederland. ;-)
Kussie je zussie -
31 Maart 2012 - 09:37
Zusje:
En knap dat je hebt gesneden. Wel sneu voor die kleine. En wat n taaie verloskundige!! Achteraf een lachwekkend tafereeltje. Blij dat het met Synood beter gaat. Hoop dat je haar met je giften nog verder hebt kunnen helpen evenals die moeder met 3 kids en schildklierproblemen.
Knappe zus hoor!
Kus, Lautje -
31 Maart 2012 - 18:56
Heleen:
Wat kan je leuk schrijven en natuurlijk is het fijn dat je deze kans hebt aangepakt.
Van je ma hoorde ik dat je vrijwillerswerk doet in Cambodja, toen ik een keer bij je pa en ma was en dat vind ik knap van je.
Effe heel wat anders: Ik heb nog oude foto's van jou en de kids toen ze nog klein waren. Leuk he. Ik wens je veel geluk en veel groetjes xxx Heleen Ciaooooooo.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
