In Holland een horloge, in Suriname de tijd

´´In Holland hebben wij een horloge, in Suriname hebben zij de tijd´´

Als ontsnappen aan het kille winterweer het doel van deze vakantie zou zijn dan is dat in ieder geval gelukt.
Bij aankomst in Zanderij viel de tropische warmte als een hartelijke wollen deken over ons heen. Als je denkt dat je dan het ergste gehad hebt, heb je het mis. De immigratie duurde circa 1,5 uur en de reis naar ons hotel nog eens 2 uur door de file die ontstond door feestende middelbare scholieren. Maar we klagen niet want we zijn veilig en wel aangekomen in Paramaribo.
De taxichauffeur was een ontzettende leuke Javaanse Surinamer die ons aan het lachen maakte met zijn uitspraken. Het was niet zo zeer grappig bedoeld maar het klonk komisch, misschien door onze vermoeidheid werden we er melig van. Typisch Hollands om Piet in de schakelen voor het weerbericht van morgen, maar in Suriname moeten ze daar niks van hebben. Kort gezegd, het boeit de lokale bevolking niet. Vrijwel weinig onderwerpen treffen hun interesse. Surinamers zien het allemaal wel, rustig aan en relax, ´´no stress´´.
Te moe om te eten, maar niet te moe voor een Parbo biertje. Al snel zochten we onze bedden op.
De zondag in Paramaribo wordt gekenmerkt door markten. Dus allereerst naar de Javaanse markt, dan door naar de Chinese markt waar we ons vergrepen aan een Chinees broodje. Lopend door naar Fort Zeelandia, ons allen wel bekend in verband met de decembermoorden van 1982. Een vriendelijke gids leidde ons rond en na twee uur en veel geschiedenislessen later, verlieten we Fort Zeelandia om bij de Waterkant een hapje en drankje te nuttigen. De Waterkant bestaat uit oude koloniale huizen, waarvan er enkele mooi zijn gerenoveerd en op de UNESCO erfgoedlijst staan. Op zondag is Paramaribo in rust dus besloten wij hetzelfde te doen en de tijd te nemen om ons voor te bereiden op de Bigi Pan tour met overnachting op een lodge in het meer.
De ochtend begon regenachtig, wat zeg ik…we maakten kennis met een tropische regenbui van 1 uur en kregen een ´klapperband´. Maar in Suriname is alles ´no span´ dus kochten wij bij een plaatselijke supermarkt een ´soft´ en wachtten we geduldig. Inmiddels was de autoband vervangen en konden wij de tour voortzetten. Het gevoel dat de auto niet horizontaal op de weg lag, was juist. De kapotte autoband was vervangen voor een groter formaat, maar wij passen onze attitude aan aan die van de Surinamers..´´no span´´
De rest van de autorit verliep prima. Links bush, recht bush, en met af en toe een paar huisjes van lokale mensen trokken wij steeds verder de jungle in. Na vier uur rijden kwamen wij aan in Nieuw Nickerie waar we bij een steiger werden afgezet en bootvrouw Stephanie ons verwelkomde. Ondertussen werden we aangevallen door muggen en wisten we niet hoe snel we moesten (muggen)sprayen en ons moesten omkleden. Het bootje waar we in moesten werd eerst nog leeggeschept. Uhhh gaat dat lukken met 6 personen en bagage, koelboxen etc?
We voeren de Nickerierivier over en werden afgezet bij een steiger. Het water lag erg laag en de boot kon de zijtak van de rivier onmogelijk invaren vanwege de droogte en de modder. Via een sleephelling werd de boot over het land ´´geduwd´´ en vervolgens aan de andere kant weer in het water gelegd. We begrepen de bedoeling niet maar later werd alles duidelijk. De boot moest versleept worden van de rivier naar een kreek. En dat moest over land. Met 6 -8 man werd de boot van de rivier naar de kreek getrokken. In de sidderende hitte….wat een respect voor deze bootmensen.
Eenmaal in de boot voeren we een uur door de jungle en zagen we prachtige vogels (roofvogels, tropische vogels, uilen). Ondertussen werden we compleet lek gestoken door de muggen.
Maar het was de moeite waard…in de verte zagen we het Bigi Pan meer en daar ergens de lodge van Stephanie. Het meer zelf is door de droogte slechts 40 cm diep dus ons bootje liep steeds vast in de modder. Wat een idyllische plek. Hangmatten en stoelen stonden klaar om ons te laten relaxen en we werden hartelijk verwelkomd. Tijd om te hangmatteren.
De planning was strak, want er viel veel te zien. En zo voeren we om 18 uur over het meer op zoek naar de rode ibissen. Het aanblik van deze knalrode vogels was betoverend. In grote getalen streken ze neer op de takken van de bomen. Wat groen was kleurde rood. Adembenemend mooi en wij hadden VIP plekken. We hebben dit schouwspel mogen bewonderen en voelen ons bevoorrecht. ’s Avonds gingen we weer met de boot op pad. Aardedonker met een prachtige sterrenhemel boven ons, op zoek naar slangen. En ja we zagen er twee maar het meest spannende waren de springvissen die steeds in het bootje probeerden te springen. Opeens knalt er eentje tegen mijn borst. Je ziet het niet aankomen dus ik schrok mij werkelijk rot. Jane in the jungle….. Daarbij kwam dat we moesten keren en we vast kwamen te zitten in de modder. Aardedonkerte, een jungle voor onbekende geluiden…geloof me het is spannend. Maar gelukkig hadden we goede gidsen bij ons en een uur later zaten we aan de Surinaamse soep.
Moe trokken we de klamboe over onze bescheiden bedden en onder het genot van het klotsende water, sloten onze ogen.
De volgende ochtend werden we wederom getrakteerd op een boottocht naar de oceaan, wat een prachtige plek. Daar waar de rimpels worden glad gestreken (lees: modderbad) konden wij ons insmeren met deze lekkernij.
Teruggekomen in de logde nestel ik mij in de hangmat en sla een boekje over Suriname open, er staat iets liefs in. En precies op dat moment vliegen de rode ibissen over. Ontroerd kijk ik ze na en ik voel me gelukkig.