Drukte op de healthcare

Met een geschilde mango en een fris glas water naast mij kruip ik in de pen om jullie verslag te doen van mijn tweede week als vrijwilligster in Cambodja ( Chhuk). Een lekker drukke week die daardoor ook wel omvloog. Ik ben altijd erg blij met jullie reacties en ik lees ze enorm graag. Het helpt mij ook door de wat moeilijke momenten heen te komen. Aankomende tijd zal ik het zonder Jacques moeten stellen die enorm goed voor mij gezorgd heeft en waarmee ik heerlijk heb samengewerkt. Er breken dus twee nieuwe weken aan waarin ik alleen op de Healthcare zal werken. Een spannende uitdaging voor me. Daarnaast ben ik druk bezig het sponsorgeld goed te verdelen over de verschillende projecten. Inmiddels heb ik wat inventaris extra gekocht voor de Healthcare (matrashoezen) waardoor het nu een frissere uitstraling krijgt. Het huisje van mw. Phall en haar dochters is inmiddels in de maak en zal volgende week afkomen. Ik zal er foto’s bijplaatsen. Ik ben nog aan het uitzoeken hoe het met de medicatiekosten is. Dus bezig aan alle fronten. Iedereen nogmaals enorm bedankt voor de donaties. Zaterdag 7 april zendt “Stichting Wilde Ganzen” op tv een documentaire uit over Chhuk en over de Stichting Cambodia-Dutch Organisation waar ik nu voor werk. Dan kunnen jullie een kijkje nemen waar ik nu aan het werk ben.
Maandag 12 maart
Beladen met boodschappen ( fruit , groente, yoghurt, olie,noodles etc) , groot blok ijs ( het vorige blok was woensdagavond al gesmolten), water, aanmaakstokken, nieuwe teiltjes, dozen met baby-kinderkleding en medicijnen komen wij in Chhuk aan voor de nieuwe week. Onze voeten hingen buiten de tuktuk zo vol zaten we. Na de lunch gaan we richting de Healthcare. Het zit al vol mensen maar waar is de dokter….Die blijkt naar een bijeenkomst te zijn en kan dus geen spreekuur doen. Even slikken en denken. Hoe ging dit vanmorgen dan? Onduidelijk antwoord maar dolblij zijn zij dat wij er zijn. Of Jacques spreekuur kan doen? Ehhh ja maar wie tolkt? De nurse kan wat basic Engels dus het zou moeten kunnen. Inmiddels zijn we erachter dat het kindje van de nurse ziek is dus de hele tijd loopt te huilen en te jengelen. Geen oppas. De vader is ook ziek. De verloskundige houdt zich bezig met het zoet houden van het kind. De schoonmaakster wappert wat met de bezem, kijkt over onze schouders mee en zoekt weer een beschutte slaapplek. Inmiddels loopt de druk bij ons op. Ik probeer zo goed en kwaad als het kan de medicatie uit te delen. Gelukkig is het handschrift van Jacques prima te lezen. Wondcontroles komen nog tussendoor. Synoon komt voor behandeling van haar stuitwond. Ze is apathisch en sloom. Geen koorts. Wij maken ons zorgen. Geef weer vitamines mee. Wij maken ons zorgen. Het is echt een chaos…Jacques zegt hier iets van. Het wordt duidelijk dat communicatie een woord is wat in het Khmer nog niet voorkomt. Er wordt weinig aan elkaar doorgegeven of overlegd en feedback is helemaal nieuw. Dus men schrikt hiervan.

Dinsdag 13 maart
Nieuwe dag nieuwe kansen. Maar de dokter is er weer niet ivm de bijeenkomst. We maken goede afspraken met elkaar en het loopt die dag prima. We zien 65 mensen. Jacques doet het spreekuur ik run de apotheek en de wondcontroles. Vooral veel kinderen met verkoudheid en iedereen krijgt medicijnen. Meestal komen ze met de hele familie en hebben zij allen wel wat. Aangezien zij moeten betalen voor een consult $ 0,35..willen ze wel graag pilletjes mee. Wat het vandaag druk maakt is dat voor de kinderen de pilletjes in kleine stukjes gedeeld moet worden. Zelfs voor de baby’s. De medicijnkast is bijna leeg en we grijpen mis. Geef dus deels mee. Men komt terug voor de andere medicijnen.
Synoon komt voor haar wonden. Wij kaarten (dmv een tolk) aan dat wij het korset af willen doen. Kijken of haar dat wat meer “lucht “geeft. Van het korset ( + 3 shirtjes over elkaar heen) krijgt zij drukplekwonden die niet dichtgaan. Synoon durft niet maar we pakken door. Dit is toch veel te warm.
Als het even rustig is verbranden wij het vuil en werken we voor door standaard medicijnzakjes te maken. Moe maar voldaan sluiten we om 5 uur de poort.

Woensdag 14 maart
De dokter is er nog steeds niet. Dus handelen wij net als de eerdere dagen. Het loopt. Later op de dag komt de dokter met ladingen medicijnen en we storten ons erop als aasgieren. Alles netjes inruimen en vol is de kast. Dat staat toch wel beter. Alleen hoe meer er staat….des te meer wordt er uitgeschreven. Dat zou inhouden dat Chhuck een slaapstadje wordt want het staat vol met slaaptabletten.
De loodgieter komt langs om nog een wasbak op te hangen en de afneembare hoezen voor de matrassen worden gebracht. Ook de hoezen voor het babybedje. Dat komt goed uit want een hoogzwangere vrouw die de hele dag al op de Healthcare loopt ( met familie) hoopt te bevallen.
Synoon komt breedlachend in haar rolstoel naar de Healthcare. Toch erg blij dat haar korset eraf is. Voelt zich beter. Is gewassen. Ik verras haar met een rood bloemenrokje die ik op de markt voor haar gekocht heb. Dolblij is ze en wij dus ook.
’s Avonds hebben Mylene en Shannon goed nieuws voor me. De grote zwarte spin ( zeker zo groot als je handpalm) die al even in de badkamer huist is dood. Dus ik kan weer met een gerust hart hier naar het toilet. Ik moet eerlijk bekennen dat je inventief wordt als je het toilet moet mijden. Ik zal hier niet verder op ingaan maar in het toilethok was ik al dagen niet geweest. Shannon meldde en passant nog even dat er wel een andere grote spin onder de toiletbril zat. Dit bezorgde mij een bijna doodervaring. Hier moet ik echt niet aan denken….een spin op nog een 10 cm onder mijn kruis…Nee dat zou een reden zijn om dwars door een deur te vliegen ( die hier overigens van palmbladeren zijn). Dus inventief blijven.

Donderdag 15 maart
Deze ochtend fiets ik alleen door de rijstvelden naar de Healthcare. Jacques is mee op voedselronde. Dit gebeurt 3x per week. Bij verschillende arme gezinnen wordt rijst (10 kilo) en 4/5 vissen gebracht en kost $ 8 -10 dollar. Hier moeten zij een week van rondkomen. Het eten wat rondgebracht wordt komt van donateurs. Mochten onder jullie nog belangstellenden zijn die graag mee willen doen aan het foodprogramm laat het mij dan weten via de mail. Er zijn verschillende gezinnen die nog geen donateur hebben. Jacques komt aangeslagen terug van zijn trip. Aangeslagen van wat hij allemaal heeft gezien onderweg. Veel tijd om hierover te praten hebben we niet. Het is hier weer een drukte van jewelste. Ik duw hem een verdoving in de hand en weer moeten we een abces van de bil openmaken, oorzaak: besmette naald infectie. Ook komt er en ongeval binnenstrompelen. Met een hakmes in zijn voet gesneden. Valt gelukkig mee. Zag er erger uit omdat zijn voet met een dik pak bladeren bedekt was.
Als de werkdag ten einde is volgt het afscheid voor Jacques van deze Healtcare. Het personeel toont hem hun gevoelens en dat ontroerd hem. Er worden adressen uitgewisseld ( geen echt postsysteem in Siem Reap), foto’s gemaakt en hartelijk gedag gezegd.
Vrijdag 16 maart
Vandaag werken we in de opslag van de organisatie. We sorteren medicijnen, kleding en speelgoed. Mensen…geen skikleding, blote jurkjes of Nederlandse woordspelletjes naar Cambodja sturen. Gaat echt niet lukken hier! Als de hitte toeslaat verlaten wij de storage en begint ons weekend.
’s Middags verwelkom ik met kloppend hart, Laura, Agnita en Gemma. De schatten die mij speciaal komen opzoeken in dit land. Ik verheug mij er enorm op en ben zelfs een beetje zenuwachtig. Het weerzien is ook speciaal. Het doet echt iets met me. ’s Avonds met z’n allen een afscheidsfeestje voor Jacques geregeld. Erg gezellig gegeten. Mensen keken verwonderd hoe het nou zat met die man ‘and his Angels’ (7 meisjes/dames). Erg gelachen en tot in de late uurtjes gekletst.
Mam en pap bedankt voor de heerlijke gevulde koeken, drop en stroopwafels en tijdschriften. Mieke, enig die muziekdoosjes; bedankt. Ze vinden het hier prachtig.