Alle begin is moeilijk

Zondagochtend 11 maart, mijn ochtend start met een frisse douche, kop thee en een opgebakken stokbroodje, het standaard ontbijt in Baca Villa. Heerlijk om hier na de bijzondere eerste werkweek weer te mogen uitrusten en te genieten van het drukke stadsleven. Hieronder volgt het verslag van mijn eerste werkweek, waar vele op zitten te wachten.

Maandag 5 maart
Om 8 uur staat de tuktuk klaar om ons met z´n viertjes (2 volunteers voor het schooltje en twee voor de Healthcare)naar Chhuck te brengen. Gelukkig is Jacques er nog twee weken dus die zal mij door de moeilijkste dagen heen loodsen. Wij krijgen $ 15 pp/pw voor de inkopen van eten voor de dagen in Chhuck. Jacques en ik leggen het geld bij elkaar en zo kopen we in voor ons 2 tjes. Eigenlijk wel zo makkelijk. En daar redden wij het best mee als ik niet al te veel “westers”eten koop zoals macaroni en een potje Bertolli pasta saus. Tja…kon de verleiding niet weerstaan. Dan gaan de kosten hard. Dus volgende week anders inkopen. Enfin na een rondje door de supermarkt door naar de locale markt daar waar de verharde weg overgaat in onverhard. Groente, kruiden, fruit, vis, rijst en brood is er te koop. Wij houden het bij rijst, fruit en groente. Daarna gaat er een groot blok ijs mee voor in de koelbox aangezien er in Chhuck slechts stroom is voor een spaarlampje. De spanning begint bij mij toe te nemen. Even schieten er gedachten door mijn hoofd: “is dit echt wat ik wil en waarom ook alweer…..” Ik kom er niet direct uit, tot ik die donkere kleine gezichtjes zie, hun handje opgestoken en hun eerst geleerde woordjes Engels hoor roepen: “Hello…what is your name?” Ja dit was het gevoel…Aangekomen in het Volunteershuis regelen we de booschappen, stel ik mij voor aan de vier weeskinderen waarmee we samen in een huis wonen: Laum, Leah, Noongh en Neang. Leeftijd van 15 -6 jaar.
Ik installeer mij bij Mylene en Shannon, twee ontzettende leuke spontane en lieve meiden die hier zijn om de kinderen Engels te leren en de leerkrachten te ondersteunen bij hun lessen. Wij slapen met z’n drietjes in een ruimte. Jacques heeft een privé kamer ( boffert!). Mylene en Shannon helpen mij m’n slaapplaats van het stof te ontdoen. Oke…hier ga ik dus slapen, slik.
De waterpomp is defect. Dit betekent water halen bij de buren, emmers vol. Onze badkuip is leeggehaald omdat de malariamug dit een prima broedplaats vond voor haar nazaten. Voorlopig buiten gebruik. Grappige woordspeling.
Jacques ziet mijn ontreddering en besluit een noodle soupje te maken. Daarna hup in ziekenhuis kleding op de fiets naar de Healthcare. Hier werken 3 vaste personeelsleden: dr. Eng, Somali ( nurse) Muserai ( verloskundige). Jacques en ik zijn ondersteunend. Daar waar wij kunnen helpen we maar ons doel is met namen een verandering te weeg te brengen die voor iedereen een voordeel oplevert. Namelijk hygiëne. Dus beginnen wij onze middag met soppen, soppen en soppen. Oude bloedvlekken, stof, kakkerlakken, kleine spinnetjes worden door ons met zeer harde en agressieve hand verwijderd uit de Healthcare. Even later blinkt alles weer. Instrumenten netjes geordend zodat iedereen weet waar deze staan. Verbandmaterialen in mandjes gedaan. Later op de middag komt onze vaste patiënte Sinoon. Een meisje van 13 jaar die door een aanrijden een dwarslaesie heeft. Zij zit in een gammele rolstoel, heeft vieze kleding aan, onverzorgd. Een ontzettend lief kind, probeert meteen contact te maken. Zij heeft twee wonden waarvan eentje ons erge zorgen baart. Ik zal Karin van mijn werk om advies vragen. Het meisje is incontinent wat voor de wond ongunstig is. Ze ziet er ook ziekig uit ook al zie ik haar voor het eerst. Zij gloeit….waar komt die koorts vandaan? Ze krijg antibiotica. Samen met Jacques een wondbeleid uitgezet.
Verder een kindje met een voetje tussen de spaak, geen breuk, wondje behandeld.
Om 4 uur gaan we mee met het medisch personeel voor de Engelse les. Wij ondersteunen deze les en proberen de laatste 10 minuten over een onderwerp te discussiëren. Zij vinden het leuk om Engels te leren. Daarna naar huis waar we ons afspoelen met een bakje water, rijst met groeten eten ( Jacques kookt weer) en in de hangmatten met elkaar kletsen tot het tijd wordt om de slaapplaats op te zoeken.



Dinsdag 6 maart
Slechte nacht. Ik hoorde en voelde van alles. Zal wel een kwestie van wennen zijn. Blij dat het licht is stap ik mijn bed uit. Gooi een bak water over mij heen en ontbijt samen met Jacques een witte boterham met smeerkaas en een yogurtje.
Om 7.45 uur zitten we op de fiets. Kindjes zwaaien, willen high five doen, roepen Engelse woordjes, wij fietsen langs de velgroene rijstvelden en even later doemt de Healthcare op. Er zitten al wat mensen. Ik besluit bij dr. Eng te gaan zitten en op te letten wat hij voor welk ziektebeeld uitschrijft, zodat ik later in de apotheek kan meehelpen. Handschrift van een arts is soms al lastig en die van een Cambodjaanse arts is ontcijferbaar. Hij snapt ons en doet zijn best iets duidelijker te schrijven.
De wachtkamer stroomt vol. Veel moeders met kinderen/baby’s. Soms hoor je aan het huilen dat het echt ziek is. Meestal dysenterie. Mensen komen met slaapklachten. Krijgen gewoon diazepam.
Veel hoesten, buikpijn, keelpijn, ‘running nose’. De meeste krijgen antibiotica ( geen neusdruppels). In onze optiek overbodig maar uit hun oogpunt begrijpelijk. Het ministerie schrijft deze regel voor en sommige mensen komen van ver. Je kan dan niet ‘even aankijken ;kom morgen maar weer terug’. Dus zekere voor het onzekere. Mensen krijgen ook bijna allemaal multivitaminen mee.
In de middag presenteert zich een vrouw met een ontstoken bil na een vaccinatie in een andere Healthcare. Zij loopt al 6 weken met pijn. Wat te doen? Naar een ziekenhuis in Siem Reap gaat deze vrouw niet. Het vervoerprobleem en de kosten zijn een bottle neck. Dus besluit Jacques te verdoven en te incideren. De wond gedraineerd en met nat verband naar huis. Dagelijks terug. Ondersteuning met antibiotica.

Woensdag 7 maart
De loodgieter komt om een wasbak op te hangen in de behandelkamer. Een belangstelling van jewelste natuurlijk. Sommige mensen weten niet eens wat een boormachine is. Er hing een klein wastafeltjes maar gewoon voor de show. Dus nu een echte roestvrijstalen met kraan en afvoer. Het idee van Jacques wordt door Jan Camp van stichting Cambodia Dutch snel uitgevoerd. Geweldig wat een vooruitgang. Ik doneer dit voor de Health Care. Ook de gedoneerde bloeddrukmeters worden opgehangen in de behandelkamer en de opname kamer. Wat een vooruitgang. Iedereen is happy. Het personeel straalt. Eindelijk handen wassen na de behandeling.
Verder komen die dag onze vaste klanten o.a: Sinoon die zich iets beter voelt naar de koorts is nog niet weg. We verzorgen haar wonden en zien dat moeder wel haar haar heeft gewassen en een schoon shirtje aan heeft getrokken maar verder is dit kind nat van de urine. Onder haar korset ( die drukplekken geeft op haar heup) heeft ze nog een t shirt. Aangezien ik een zak kleding heb gevonden in de Volunteershouse verschonen we haar waar moeder bij is en geven haar een schoon ondershirt aan en de zak met schone kleding mee. Moeder is alleen en heeft 4 of 5 kinderen. Zij is niet in staat Sinoon goed te verzorgen maar wat doen wij daaraan? Sinoon is altijd superblij als zij ons ziet.
De vrouw met het acbes van haar bil voelt zich beter maar de plek blijft pijnlijk. We behandelen dit.
Kind met spaakverwonding verzorgd, gaat beter.

Donderdag 8 maart
Sterilisatiedag. Al tijden staat er een sterilisatiepan war nooit gebruik van wordt gemaakt. Alle instrumenten werden ( hopelijk ) huishoudelijk schoongemaakt en gebruikt voor de andere patiënten. Vanaf vorige week heeft Jacques ingevoerd dat er elke donderdag gesteriliseerd wordt. Zo nodig vaker. Dus wordt het instrumentarium gesopt, vuurtje gemaakt en de pan met een laagje water een uur lang op het vuur gezet. En….schoon. We hebben geen steriele zakje waar het instrumentarium in kan maar de schone instrumenten in een schone bak achter een glazen deur te hebben is al een reuze vooruitgang.
Jan Camp komt langs om te zien hoe het gaat is en blij met de ingevoerde veranderingen waar ook het personeel en patiënten baat bij hebben. Het legt het vast met zijn camera.
In de Healthcare is het vaak erg druk. Vanochtend extreem druk. Allerlei buikklachten en running noses, een geval van malaria. Wat wondverzorging. Ook druk is het vanwege familieleden van het personeel wat de hele dag op de Healthcare is. De dochter van Somali is er de hele dag samen met haar man die op het kind let. Soms krijgt het kind borstvoeding. Tja in Nederland krijgen we ook “kolftijd”. Het opperhoofd is er ook dagelijks samen met zijn vrouw. Zij vegen wat, liggen wat, ruimen soms iets op, zitten wat…
Dit is echt wennen.
’s Middags komen wij weer terug op de Healthcare en er zitten wel patiënten maar het personeel is foetsie. We wachten even maar wat blijkt: het is “woman’s day”. Daar zitten wij dan met allemaal huilende baby’s en oude omaatjes. Jacques pakt de fiets en zoekt Somali op. Dan vertelt zij ons dat de Healthcare gesloten is vanwege deze feestdag. Toch komt Somali en trommelt ook Muserai op. Samen werken we deze mensen mee die ook voor wondcontrole komen. Met Sinoon gaat het niet denderend. Weer koorts, wond ziet er vies uit. Switch van antibiotica. Geef haar en haar zusje een zakje chips die ik op straat wist te bemachtigen.
Geweldig dat Somali en Muserai toch zijn gekomen terwijl zij een vrije middag hadden. Deze mensen werken 7 dagen in de week om de Healthcare open te houden. Een geweldige klus die zij met elkaar klaren.
Communicatie echter is een woord wat in het Khmer niet bestaat en wat uitgelegd moet worden. Men praat niet over emoties en zegt zeker niet tegen elkaar wat je van een ander vindt. Ook informatie uitwisselen zoals de vrije middag ontgaat hen geheel. Erfenis uit de Khmeroorlogstijd?

Vrijdag 9 maart
Vanochtend kort op de Healthcare gewerkt. Alleen Sinoon geholpen. Koorts lijkt gezakt. En wederom een vrouw met een abces van haar bil geincideerd door injectie met vuile naald. Daar liep zij al meer dan twee maanden mee. Hard nodig dus. Ondersteuning met antibiotica. Foto’s gemaakt van de wond voor overleg met Nederland. Daarna met Jan Camp een vrouwtje met drie kinderen wezen opzoeken die hoognodig een nieuw huis nodig hebben. Echtgenoot overleden, moeders lopen dan vaak weg bij hun kinderen omdat zij niet weten hoe zij aan eten moeten komen. Soms worden de kinderen weggedaan…ga hier verder niet op in. Maar deze moeder is bij haar kinderen gebleven en probeert hen te voeden (en goed op te voeden; kwamen een handje geven) te koste van zichzelf. Na het overlijden van haar man nam de familie een groot stuk van haar moestuintje af. Nu heeft ze zelf nog maar een klein stukje en nog een defecte waterpomp. Met de donaties die ik heb gekregen vanuit de Heilige Geest parochie uit Amstelveen ga ik dit gezin helpen met een nieuw huisje, eventueel nieuwe pannen, aanleg van het moestuintje, reparatie van de waterpomp en hopelijk medicatie voor een jaar voor de moeder. Moeder heeft een serieus schildklierprobleem wat hier niet geopereerd kan worden. Het ministerie van gezondheid in Cambodja geeft meestal geen toestemming om artsen uit het buitenland te laten komen om operaties te verrichten. Dus dat lijkt onmogelijk. Maar met dagelijks een tabletje kan zij redelijk functioneren schatting:kosten medicatie alleen al € 700. Eens zien op hoeveel ik uitkom. Ik houd jullie op de hoogte.
’s Middags terug naar Siem Reap waar ik geniet van een douche, een schone kamer, een biertje een heerlijke Khmer maaltijd.

Zaterdag 10 maart
Even bijkomen maar ook voorbereiden voor de volgende werkweek. We gaan naar de storage in Siem Reap waar veel spullen liggen die wij m
Wellicht in de Healthcare kunnen gebruiken. Medicatie en verband nemen we mee. Een paar zakken met kleding voor de baby’s en wat spullen die voor Sinoon handig zijn. Verder lachen we wat af met elkaar, nemen contact op met het thuisfront en genieten van deze vrije dagen. De accu moet toch weer opgeladen worden voor de volgende dagen.
Liefs aan jullie allemaal en bedankt voor de geweldige reacties. Jullie merken wel dat ik probeer jullie donaties een goede bestemming te geven. Er is zoveel te doen dat ik goed moet overwegen waar het geld naar toe gaat. Ontzettend bedankt allemaal voor zover!